Deze man leeft al 31 jaar alleen op een eiland

[pagina străină]

Mauro Morandi vond rust in eenzaamheid decennia voordat zelfisolatie de norm werd.

DONDERDAG, 9 NOVEMBER 2017

DOOR GULNAZ KHAN

FOTO'S VAN MICHELE ARDU

https://www.nationalgeographic.nl/reizen/2017/07/deze-man-leeft-al-...

Mauro Morandi woont al 31 jaar alleen op het Italiaanse eilandje Bundelli.

FOTO VAN MICHELE ARDU

Miljoenen mensen over de hele wereld leven op dit moment geïsoleerd om verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, maar één man heeft de afgelopen drie decennia naar keuze in afzondering doorgebracht.

In 1989 liep Morandi’s catamaran in de zeestraat tussen Sardinië en Corsica averij op en werd met een kapotte motor en zonder anker door diezelfde onstuitbare krachten naar de kust van het eilandje Budelli gedreven. Daar vernam Morandi dat de beheerder van het eilandje over twee dagen zijn post zou opgeven. Morandi had al langer genoeg van het moderne leven, verkocht zijn catamaran en solliciteerde voor de open post.

Nu, 31 jaar later, woont hij nog steeds alleen op het eilandje.

De veranda waar Morandi ’s zomers graag eet en leest, baadt in het zonlicht.

Het Nationale Park van de Maddalena-archipel bestaat uit zeven eilandjes, en Budelli wordt beschouwd als het mooiste van de zeven, vanwege zijn Spiaggia Rosa of ‘Roze Strand’. De ongewone kleur van het zand komt van microscopisch kleine stukjes koraal en schelp, die in de loop der tijden door de onophoudelijke beweging van de golven zijn vermalen tot fijn poederzand.

In de vroege jaren negentig van de vorige eeuw werd Spiaggia Rosa door de Italiaanse regering aangewezen als een plek van ‘hoge natuurlijke waarde’. Het strand werd gesloten om het fragiele ecosysteem te beschermen en alleen kleine stukken zijn nog toegankelijk voor bezoekers. Het eilandje veranderde snel van een bestemming voor duizenden toeristen per dag tot een plek waar slechts één ziel rondloopt.

BEKIJK GALERIJ

Na een drie jaar durende juridische strijd over de eigendomsrechten van het eilandje, tussen een zakenman uit Nieuw-Zeeland en de Italiaanse regering, bepaalde een rechtbank in 2016 dat Budelli tot het Nationale Park van Maddalena behoorde. In hetzelfde jaar betwistte het park ook het recht van Morandi om op het eiland te wonen – maar ditmaal reageerde het publiek. De petitie waarmee tegen zijn verbanning werd geprotesteerd, werd door ruim 18.000 mensen ondertekend, waardoor plaatselijke politici zijn vertrek voor onbepaalde tijd uitstelden.

’s Ochtends op het strand beoefent Morandi tai chi, waarbij hij de zonnestralen in zich opneemt en de zilte lucht inademt.

“Ik zal hier nooit weggaan,” zegt Morandi. “Ik hoop dat ik hier zal sterven en gecremeerd zal worden en dat mijn as door de wind zal worden meegevoerd.” Hij gelooft dat al het leven uiteindelijk weer met de aarde wordt verenigd – dat we allemaal deel uitmaken van één en dezelfde energie. De Stoïcijnen van het oude Griekenland noemden dit sympatheia, het gevoel dat het universum ondeelbaar is, één levend organisme dat onophoudelijk in beweging is.

Het is dit geloof in onze onderlinge verbondenheid dat Morandi aanspoort om zonder salaris op het eilandje te blijven. Elke dag verzamelt hij het zwerfplastic dat op het strand aanspoelt en verstrikt raakt in de fragiele flora en fauna van het eilandje. Ondanks zijn afkeer van mensen bewaakt hij de kust van Budelli zorgvuldig en geeft zomerse bezoekers uitleg over het ecosysteem en de bescherming ervan.

“Ik ben geen botanist of bioloog,” zegt Morandi. “Ja, ik ken de namen van de planten en dieren, maar mijn werk is iets anders. Het verzorgen van een plant is een technische taak – ik probeer mensen te doen begrijpen waarom deze plant moet leven.”

Morandi denkt dat als mensen leren om schoonheid te zien, de wereld beter tegen uitbuiting beschermd zal worden dan door wetenschappelijke inzichten. “Ik zou willen dat de mensen begrijpen dat we niet naar schoonheid moeten kijken, maar haar met onze ogen dicht moeten voelen,” zegt hij.

Vooral de winters op Budelli zijn prachtig. Morandi heeft lange perioden – soms wel twintig dagen achtereen – geen contact met mensen. Hij zoekt troost in de gelegenheid tot kalme zelfbeschouwing en zit vaak op het strand, vergezeld van niet meer dan het geluid van de wind en de golven die de stilte doorbreken.

“Ik zit hier in een soort gevangenis,” zegt hij. “Maar het is een gevangenis die ik voor mezelf heb gekozen.”

Morandi besteedt zijn tijd aan creatieve bezigheden. Hij maakt beeldhouwwerken van jeneverbeshout, waarbij hij gezichten in de wervelende houtpatronen zoekt. Hij leest veel en mediteert over de wijsheid van Griekse filosofen en literaire genieën. Hij maakt foto’s van het eiland en verbaast zich over het feit dat het eilandje voortdurend verandert, van uur tot uur en van jaargetijde tot jaargetijde.

Dit is niet ongebruikelijk voor mensen die lange perioden alleen doorbrengen. Wetenschappers denken al langer dat afzondering de creativiteit kan stimuleren, zoals blijkt uit de levens van een lange lijst kunstenaars, dichters en filosofen die in de loop der eeuwen hun beste werken in afzondering hebben gecreëerd.

MEEST POPULAIR

• 

  WETENSCHAP

  Fauci: geen bewijs dat coronavirus in Chinees lab is ontwikkeld

• 

  DIEREN

  Meest zeldzame zeehond ter wereld maakt van berucht gevangeniseilan...

• 

  DIEREN

  Foto’s geven intiem kijkje in het leven van wilde bijen

MEER BEKIJKEN

Het silhouet van Morandi steekt af tegen het licht van de ondergaande zon – zijn favoriete tijd van de dag, wanneer de wereld tot rust lijkt te komen. “Wij denken dat we supermensen en goddelijke creaturen zijn, maar naar mijn mening stellen we niet veel voor,” zegt hij. “We moeten ons aanpassen aan de natuur.”

Maar de voordelen van afzondering zijn misschien niet voor iedereen weggelegd. “Voor mensen in technologisch vergevorderde samenlevingen kan afzondering stress veroorzaken, omdat ze zijn opgevoed met het idee dat eenzaamheid vermeden moet worden,” schrijft Pete Suedfeld in Loneliness: A Sourcebook of Current Theory, Research and Therapy. Maar er zijn nog culturen in de wereld waarin een leven in afzondering een vereerde traditie is. Zo worden in het boeddhistische kloosterleven spirituele toewijding en het vergaren van wijsheid belangijker geacht dan wereldlijke geneugten.

In een wereld van snelle globalisering behoort het vermogen van de mens om echt alleen te zijn, misschien tot het verleden. Als reactie op de snelle ontwikkeling van de regio zorgde een internetbedrijf voor een WiFi-verbinding op Budelli, waardoor Morandi en zijn geliefde stukje paradijs nu via sociale media met de wereld in contact staan. Door de nieuwe vorm van communicatie te accepteren doet Morandi een duit in het zakje voor een hoger doel: het bevorderen van de band tussen mens en natuur, door mensen aan haar schoonheid bloot te stellen. Morandi hoopt dat die band ze zal aansporen om weer te gaan zorgen voor onze wegkwijnende planeet.

“Liefde is het onmiskenbare gevolg van schoonheid, en omgekeerd,” zegt Morandi. “Als je innig van iemand houdt, vind je hem of haar mooi, maar niet omdat je haar als fysieke schoonheid ziet (...), maar omdat je met haar meevoelt, je deel gaat uitmaken van haar en zij van jou. Hetzelfde geldt voor de natuur.”

Fotograaf Michele Ardu woont in Londen. Volg hem op Instagram @michelearduphoto.

Dit artikel werd oorspronkelijk op 24 juli 2017 in het Engels gepubliceerd op NationalGeographic.com. Het werd geüpdatet op 27 maart 2020.