Μιχαήλ Εμινέσκου

[pagina străină]

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μιχαήλ Εμινέσκου
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Mihai Eminescu (Ρουμανικά) και Михай Эминеску (Moldovan)
Προφορά	ΜΕΝΟΥ 0:00
Γέννηση	15  Ιανουαρίου 1850[1][2][3][4][5][6][7][8] Μποτοσάνι
Θάνατος	15  Ιουνίου 1889[1] Βουκουρέστι
Τόπος ταφής	κοιμητήριο Μπελού
Κατοικία	Μποτοσάνι
Χώρα πολιτογράφησης	Ηγεμονία της Μολδαβίας (1850–1856) Ηνωμένα Πριγκηπάτα (1856–1881) Βασίλειο της Ρουμανίας (1881–1889)
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ρουμανικά[9]
Σπουδές	Πανεπιστήμιο της Βιέννης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ηθοποιός πεζογράφος δημοσιογράφος βιβλιοθηκονόμος δοκιμιογράφος συγγραφέας ποιητής πολιτικός
Αξιοσημείωτο έργο	Luceafărul
Περίοδος ακμής	1866
Οικογένεια
Σύντροφος	Veronica Micle
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Μιχάι Εμινέσκου, (Mihai Eminescu, πραγματικό όνομα Mihail Eminovici - Μιχαήλ Εμινόβιτσι, 15 Ιανουαρίου 1850 - 15 Ιουνίου 1889) ήταν Ρουμάνος ποιητής και λογοτέχνης. Γεννήθηκε στο Μποτοσάνι (Botoșani) της Μολδαβίας στις 15 Ιανουαρίου 1850 και υπήρξε γόνος ευκατάστατης επαρχιακής οικογένειας. Ξεκίνησε το σχολείο στην πόλη Τσερναούτσι (Cernăuți) και το τελείωσε στο Σιμπίου (Sibiu), όπου είχε την ευκαιρία να μελετήσει επαρκώς τη γερμανική γλώσσα. Σε ηλικία 19 ετών εγγράφηκε στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης και κατόπιν μελέτησε νομικά στο Βερολίνο και στην Ιένα. Δίχως να ολοκληρώσει τις σπουδές του σε κάποιον ιδιαίτερο τομέα, επέστρεψε στην πατρίδα του εργαζόμενος ως βιβλιοθηκάριος, σχολικός επιθεωρητής και δημοσιογράφος στο Ιάσιο (Iași) (1874-1876). Έχασε τη θέση εργασίας του εξαιτίας πολιτικών αντιπαλοτήτων και αναγκάστηκε να μετακομίσει στο Βουκουρέστι (București), όπου εργάστηκε κυρίως ως αρθρογράφος, συνεχίζοντας παράλληλα να γράφει και να δημοσιεύει ποιήματα.

Από πολύ νωρίς ο Εμινέσκου έδειξε το ποιητικό του ταλέντο δημοσιεύοντας ποιήματα του στο γνωστό τότε φιλολογικό περιοδικό της πατρίδας του «Λογοτεχνικές Συνδιαλέξεις» (Convorbiri Literare), όπου και δέχθηκε εγκωμιαστικές κριτικές από τον μεγάλο κριτικό και λογοτέχνη Τίτο Μαϊορέσκου (Titu Maiorescu). Ανήκε στη γενιά των μεγάλων κλασικών Ρουμάνων συγγραφέων, όπως ο διηγηματογράφος Ίον Κρεάνγκα (Ion Creangă) και ο φαναριώτικης καταγωγής λογοτέχνης και θεατρικός συγγραφέας Ίων Λούκα Καρατζιάλε (Ion - Luca Caragiale), ο οποίος συνεργάστηκε με τον νεαρό ποιητή Εμινέσκου στην εφημερίδα «Ο Χρόνος» (Timpul).

Η σταδιοδρομία του ταλαντούχου ποιητή δε διήρκεσε πολύ. Υπέστη διανοητική διαταραχή -μανιοκαταθλιπτική ψύχωση- το 1883. Μετά από μακρά θεραπεία στο Ντέμπλινγκ (Doebling) της Αυστρίας η υγεία του φαινομενικά σταθεροποιήθηκε. Επέστρεψε στην πατρίδα του και εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στο Ιάσιο μέχρι το 1887. Οι διανοητικές του διαταραχές επιδεινώθηκαν το 1889 και αναγκάστηκε να καταφύγει σε ένα σανατόριο στο Βουκουρέστι. Εκεί μια πέτρα ενός παράφρονα του έθραυσε το κρανίο και τον οδήγησε στον θάνατο. Μόλις 13 έτη διήρκεσε η δημιουργική του πορεία, καθώς έφυγε στις 15 Ιουνίου του 1889 σε ηλικία μόλις 39 ετών. Στα λίγα αυτά χρόνια της δημιουργικής του πορείας ο ποιητής δημοσίευσε μόνον 64 ποιήματα. Μετά το θάνατό του βρέθηκαν στο σπίτι του χιλιάδες αδημοσίευτων χειρογράφων με ποιήματα, πεζά, θεατρικά έργα, φιλοσοφικές μελέτες, μεταφράσεις κ.λπ., που αποδεικνύουν το πολυσχιδές ταλέντο του ποιητή.

Το πορτραίτο του πήρε τη θέση του στην Αλέα των Κλασικών της Ρουμανικής λογοτεχνίας, σε ένα γλυπτικό σύμπλεγμα στο πάρκο του Στεφάνου του Μεγάλου (Ștefan cel Mare), στο Κισινάου (Chișinău) της Μολδαβίας.

Επιδράσεις

Ο ποιητής έζησε σε μια εποχή ταραγμένη και συνάμα αποφασιστική για τη χώρα του, η οποία μόλις απελευθερωμένη από την ηγεμονία της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αναζητούσε την εθνική της ταυτότητα ανάμεσα στις ευρύτατες ανακατατάξεις της Βαλκανικής περιοχής και τις κυριαρχικές διαθέσεις της Ρωσίας και της Γαλλίας. Το νέο κράτος που δημιουργείτο, χρησιμοποιούσε ακόμα ως επίσημη γλώσσα και γραφή τα ελληνικά και διατηρούσε έντονα στοιχεία από το φαναριώτικο παρελθόν της. Με το λογοτεχνικό του ταλέντο και την ευρύτατη παιδεία του ο ποιητής κατόρθωσε να αναπτύξει τη ρουμανική γλώσσα και λογοτεχνία όσο σχεδόν κανείς άλλος από τους συγχρόνους του λογοτέχνες, παράγοντας πρότυπα για τη ρουμανική ποίηση, τα οποία θεμελιώνονται σε έναν ιδιότυπο ρουμανικό ρομαντισμό. Διαμόρφωσε μια νέα ποιητική έκφραση, επιβάλλοντας δικά του στερεότυπα. Μολονότι καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του δεν δημοσίευσε παρά μόνο έναν τόμο ποιήματα (1884), η αξία του έργου του τον ανέδειξε ως τον μεγαλύτερο πιθανώς Ρουμάνο λυρικό ποιητή.

Εργογραφία

Η λυρική μπαλάντα με τον τίτλο ο Αυγερινός (L' Εtoile du soir) θεωρείται κορύφωση της ποιητικής του δημιουργίας. Εδώ, όπως και στην «Προσευχή ενός Δάκα» καθώς και στην «1η Επιστολή», περιγράφεται η σχέση θείου-ανθρωπίνου. Όσον αφορά στον πεζό λόγο, ιδιαίτερη θέση κατέχει Ο Φτωχοδιόνυσος, φανταστικό διήγημα που δημοσιεύθηκε το 1872 στις «Λογοτεχνικές Συνδιαλέξεις». Παρόλο που ανήκει στις δημιουργίες της νεότητας του συγγραφέα, θεωρήθηκε εξαρχής αριστούργημα.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• The Mihai Eminescu Official web site
• Κ. Τσοπάνης, «Μιχαήλ Εμινέσκου (1850 Μολδαβία - 1889 Βουκουρέστι)», στο Archive 4, 2004

Σύνδεσμοι σε καταλόγους καθιερωμένων όρων WorldCat VIAF: 27064042 Europeana: agent/base/61991 ΕΒΕ: 62107 LCCN: n80057213 ISNI: 0000 0001 2100 0235 GND: 118684493 SELIBR: 185092 SUDOC: 026850818 BNF: cb119017272 (data) BIBSYS: 90367610 MusicBrainz: 0ef52d92-06fe-47ce-a58d-68dbed569f50 NLA: 36083936 NKC: jn19990002053 BNE: XX843143 CiNii: DA07347367

1. ↑ ^{Άλμα πάνω, στο:1,0 1,1 1,2} Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) BnF authorities. data.bnf.fr/ark:/12148/cb119017272. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
2. ↑ ^{Άλμα πάνω, στο:2,0 2,1} 1822. Ανακτήθηκε στις 24  Οκτωβρίου 2018.
3. ↑ ^{Άλμα πάνω, στο:3,0 3,1} International Music Score Library Project. Category:Eminescu,_Mihai. Ανακτήθηκε στις 24  Οκτωβρίου 2018.
4. ↑ ^{Άλμα πάνω, στο:4,0 4,1} (Αγγλικά) Internet Speculative Fiction Database. 231574. Ανακτήθηκε στις 24  Οκτωβρίου 2018.
5. ↑ ^{Άλμα πάνω, στο:5,0 5,1} (Ρωσικά) Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Great Russian Entsiklopedia, JSC. 2004. bigenc.ru. Ανακτήθηκε στις 24  Οκτωβρίου 2018. ISBN-13 978-5-85270-320-0. ISBN-10 5-85270-320-6.
6. ↑ ^{Άλμα πάνω, στο:6,0 6,1} «Gran Enciclopèdia Catalana» (Καταλανικά) Grup Enciclopèdia Catalana. 0023924. Ανακτήθηκε στις 24  Οκτωβρίου 2018.
7. ↑ ^{Άλμα πάνω, στο:7,0 7,1} «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Mihail-Eminescu. Ανακτήθηκε στις 24  Οκτωβρίου 2018.
8. ↑ ^{Άλμα πάνω, στο:8,0 8,1} (Γαλλικά) Encyclopædia Universalis. Encyclopædia Britannica Inc.. mihail-eminescu. Ανακτήθηκε στις 24  Οκτωβρίου 2018.
9. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: «Mihai Eminescu (1850-1889)». (Γαλλικά) BnF authorities. 119017272. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.